Mitropolija: Nadamo se da je blizu vrijeme kada će CG prestati da bude besudna zemlja

Dnevni list „Pobjeda“, godinama unazad, objavljuje tekstove u kojima na neprofesionalan, neprincipijelan i zlonamjeran način ispoljava mržnju prema Pravoslavnoj Mitropoliji crnogorsko-primorskoj, Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi i njenim vjernicima, favorizujući i stavljajući se u službu grupi samozvanaca koji sebe nazivaju pripadnicima tzv. „Crnogorska pravoslavna crkva“, kao takve neprepoznate i nepriznate ni od jedne pravoslavne Crkve u svijetu, saopšteno je iz Mitropolije crnogorsko-primorske na njihovoj zvaničnoj stranici.

Iz Mitropolije navode da je ovaj dnevni list je, u tekstu objavljenom 5. jula 2017.godine, prenio izjavu Miraša Dedeića, raščinjenog i anatemi predatog sveštenoslužitelja Vaseljenske Patrijaršije u Italiji i tako, “po ko zna koji put, klevetnički i sramno, iznijeli neistinu na račun Mitropolita crnogorsko-primorskog g. Amfilohija, Pravoslavne crkve i njenih vjernika”.

“Svjesni da ovaj tekst, kao i stotine sličnih, nijesu mogle i neće moći ni jednog zdravorazumnog čovjeka ubijediti u svoje navode, a kamo li nanijeti štetu Crkvi Božijoj koju ‘ni vrata paklena nisu mogla , ne mogu i neće moći nadvladati’, ali istine Božije radi iz Mitropolije crnogorsko-primorske reagovali su saopštenjem upućeno dnevnom listu ‘Pobjeda’. Međutim, uredništvo ‘Pobjede’ je objavilo svega nekoliko rečenica saopštenja, čime su još jednom pokazali da novinarski kodeks, pravilo i etika već odavno nisu mjerila njihove uređivačke politike,” stoji u reagovanju Mitropolije.

Saopštenje Mitropolije crnogorsko-primorske IN4S prenosi u cjelini.

“Obraćamo se uredništvu Dnevnog lista ‘Pobjeda’ da u skladu sa zakonom o medijima, a prvenstveno saglasno elementarnom ljudskom i moralnom zakonu, objavi sljedeće saopštenje, vezano za tekst objavljen u Vašem listu od 5. jula 2017. pod naslovom: ‘Amfilohije želi da nas dovede u status beogradske kolonije’.

U vezi sa samozvanim ‘Mitropolitom Mihailom’ za vaseljensku Pravoslavnu Crkvu nepostojeće tzv. ‘Crnogorske pravoslavne crkve’, podsjećamo sve istinoljubive ljude u Crnoj Gori i šire na sljedeće činjenice:

G. Miraš Dedeić je 1954. godine na molbu tadašnjem Episkopu budimljansko-polimskom Makariju za upis u bogosloviju dobio odgovor: ‘odbija se zbog toga što smo pri izboru imali boljih kandidata’; kao klirik Eparhije crnogorsko-primorske – koju sada naziva ‘beogradska kolonija’ – ponovo je podnio molbu za bogosloviju Patrijarhu Germanu (1959) i Sveti Sinod SPC mu je odobrio vanredni upis, zbog toga što je prerastao uzrast; u Prizrenu je završio dva razreda i podnio molbu da ‘iz zdravstvenih razloga’ nastavi kao ‘eksterni’ đak. Namjesto bogoslovije, nastavio je gimnaziju (eksterno?) u Prištini, da bi mu, po molbi, tadašnji Raško-prizrenski episkop (potonji Patrijarh) Pavle dao blagoslov za upis na Bogoslovski fakultet SPC u Beogradu.

Poslije završetka Bogoslovskog fakulteta (1969), kao ‘odan’ Mitropolitu crnogorsko-primorskom Danilu, takođe po molbi, bio je postavljen za nastavnika monaške škole u Ostrogu. Već 1970. godine Sveti Sinod ‘ukida radno mjesto’ Miraša Dedeića i stavlja se na ‘raspoloženje’ njegovom episkopu Mitropolitu Danilu (zašto je ukinuto to radno mjesto – dobro zna sadašnji Patrijarh Irinej, tadašnji upravnik Monaške škole). Radi čega je išao na postdiplomske studije u Sovjetski savez i Italiju, pritom odbijen od Mitropolita Danila da bude zamonašen, podatke o tome najbolje čuva arhiva ondašnje i današnje UDBe Crne Gore, kao uostalom i za njegovog prethodnika, takođe od UDBe angažovanog Antonija Abramovića (o Antoniju ih je UDBa objelodanila prilikom njegovog proglašenja za ‘Mitropolita CPC’ (1993) na ondašnjem Trgu Josipa Broza na Cetinju). Namjesto zamonašenja g. Dedeić se u Rimu oženio i kao ‘srpski teolog’ bio rukopoložen od grčkog mitropolita Carigradske Patrijaršije iz Beča (čija li je to tada bila ‘kolonija’ za paroha Dedeića u Rimu?).

Nije dugo potrajalo dok je Dedeić stavljen pod zabranu sveštenodejstva od strane Spiridona, mitropolita italijanskog Carigradske Patrijaršije zbog njegovih crkvenomoralnih prestupa da bi ga konačno i Sveti Sinod Vaseljenske Patrijaršije (1997), kao ‘nedostojnog sveštenika’ podvrgao ‘krajnjoj kazni lišenja svešteničkog čina’, ‘zbog teških antikanonskih i dušepogubnih njegovih bezakonja’, ‘ogoljen svake blagodati i djelovanja’, zaključivši svoju odluku: ‘Zato da se niko nikada ne usudi od klirika da se oblači i saslužuje sa njim, a od vjernika da ga primi ili počastvuje kao sveštenika ili zatraži od njega blagoslov.’

Optuživši zbog toga Grke da ga oni gone zato što on hoće da ‘osnuje srpsku crkvenu opštinu’ Dedeić se obratio srpskom Zagrebačkom mitropolitu Jovanu da ga primi u svoju Eparhiju radi osnivanje te srpske crkvene opštine u Rimu. Pošto ga Zagrebački mitropolit nije primio, on je, uhljebija radi, kao već anatemisani i raščinjeni sveštenik, preko bugarskog raskolničkog ‘Patrijarha Pimena’ proizveden od crnogorskih autokefalista za ‘mitropolita CPC’ (sama Bugarska Patrijaršija na čelu sa Patrijarhom Maksimom taj čin je proglasila bezakonjem i obmanom).

Ta vjerska zajednica svoj pravni identitet zasniva jedino na izdatom uvjerenju cetinjske policijske stanice (Odjeljenje bezbjednosti Cetinje br. 34-01/99- 4537/1) kojim se potvrđuje ‘osnivanje vjerske zajednice Crnogorska Pravoslavna Crkva’, 17. januara 2000. godine. Zaista, od tog trenutka, ta vjerska zajednica ima ustavno i zakonsko pravo, kao sve novoosnovane vjerske zajednice ili NVO da postoji i da djela, međutim, kao takva kakve veze ona ima sa vjekovnom pravoslavnom Zetskom, Crnogorskom mitropolijom – Crkvom, koja je do 1918. godine bila i državna vjera Crne Gore? To što je Pravoslavna Crkva Kraljevine Crne Gore 1918, odnosno 1920.g. odlukom svog Svetog Sinoda vaspostavila svoje vjekovno jedinstvo sa Pećkom Patrijaršijom (Ustavom od 1931.g. nazvanom i SPC) predstavlja samo afirmaciju njenog identiteta, a nikako bilo kakvo njeno ukidanje ili lišavanje imena, imovine i dostojanstva. Kao što je primanje Crne Gore u Ujedinjene nacije vaspostavilo njen državni identitet, tako je i Crnogorska mitropolija, smatrana kao jedina čuvarka kontinuiteta Pećke Patrijaršije, povratkom u Pećku Patrijaršiju potvrdila svoju cjelovitost prihvaćena u zajednicu svih autokefalnih pomjesnih Crkava. (Nije Kraljevina Crna Gora stvorila Crnogorsku mitropoliju – Crkvu, već je Crnogorska mitropolija stvorila crnogorsku državu!) Otuda, i kad država gubi nezavisnost ili je dobija, Crkva nastavlja da živi saglasno svom vjekovnom poretku i ustrojstvu. Taj čin vaspostavljanja jedinstva je tada prihvaćen sa radošću od sveukupnog sveštenstva, monaštva i pravoslavnog vjernog naroda Crne Gore, i tako do danas; a nadati se i do kraja svijeta i vijeka.

Zato, svojatanje od strane ove plemensko-partijske vjerske zajednice, osnovane 2000. godine, identiteta, imena, hramova, imovine jedne ustanove neprekidno postojeće osam stotina godina, u pravnim evropskim državama predstavlja predmet krivičnog gonjenja za lažno predstavljanje, širenje vjerske mržnje, pokušaje mafijaškog otimanja tuđe imovine, ugrožavanje vjekovne duhovno-moralne kičmene moždine Crne Gore.

Nadamo se, međutim, da je blizu vrijeme kad će Crna Gora prestati da bude besudna zemlja, a ova nova Crna Gora, ako istinski misli na svoje dostojanstvo, početi da gradi sebe na onim temeljima na kojima je u njoj sagrađeno sve što je pravo, časno, vrijedno i čestito. Svakom iole razumnom čovjeku je jasno da to nije i ne može biti ova vjersko-plemenska interesna organizacija osnovana 2000.g. kao ‘vjerska zajednica Crnogorska pravoslavna crkva’!

A što se tiče Mitropolita crnogorsko-primorskog Amfilohija – on se trudi da nas izbavlja od kolonijalizma sve četiri strane svijeta, hodeći putem Bogočovjeka, koji je jedini pravi Put, Istina i Život, svetovasilijevski i svetopetrovski put slobode od satane, grijeha i smrti.”