Mi znamo ko smo: „I svuda gdje je srpska duša koja, tamo je meni otadžbina moja!”

Nekako se čini da premijer Crne Gore, gospodin Zdravko Krivokapić, mada bi mnogi, po svemu sudeći, pomislili da je sklon političkim i nacionalnim skretanjima i začuđujućim obrtima, ne odustaje izgleda samo od jednog zacrtanog pravca — bavljenja tuđim, tj. isključivo srpskim nacionalnim pitanjima.

Naime, gospodin Krivokapić je ponovo, dakle po drugi put, izvolio da u jednom svom javnom istupu građanima srpske nacionalnosti nespretno objasni kako im Srbija, tj. Beograd, ne mogu biti Matica. Osim što je data teza politički nepotrebna i u direktnoj protivrječnosti sa građanskim političkim modelom za koji se premijer opredijelio (a koji nacionalne teme drži za anahrone i prevaziđene), ona otvara i neka pitanja. Recimo: kako to da se premijer ne bavi pitanjem Matice drugih etničkih grupa koje žive u Crnoj Gori, možda Albanaca, Bošnjaka ili Hrvata? Jesu li Srbi, iz nekog razloga, nacionalna opsesija našeg Predsjednika Vlade koji se, uzgred budi rečeno, jedini put kad su ga o tome pitali, nacionalno izjasnio kao 200% Crnogorac? Kako tumačiti ovu upornost, da li se, iz svega predočenog, možda može pomisliti da se premijer ciljano bavi odvajanjem jednih Srba od ostalih?

Osim što, hvala Bogu, nismo nedovršen narod, što imamo zaokruženu svijest o svojoj prošlosti i identitetu, što imamo i velikane koji su se o datoj temi već izjasnili („Srbija je Matica srpstva. Bez nje nikad ništa.” Petar II Petrović Njegoš, 1850) ali i stručnu literaturu („Matica je centar, središte, država u odnosu na svoje sunarodnike u drugim zemljama”, Rječnik Matice srpske, str. 670), osim što ponešto znamo i iz oblasti prava (prema članu 1 svog Ustava, Srbija je definisana kao nacionalna država; dakle Srba i u njoj i van nje) — imamo i nacionalno dostojanstvo. Ne znamo kakve se političke pobude premijera, čiju su poziciju osigurali isključivo srpski glasovi, kriju iza istupa ovakve vrste, ali znamo šta je vrijeđanje na nacionalnoj osnovi.

Kako bi srpski narod opstao u svojoj punoj cjelini, decidirano treba odricati svaku vještački generisanu posebnost u odnosu na naše sunarodnike iz Republike Srpske i Srbije. Radije bismo bili većina na Balkanu nego manjina u Crnoj Gori. Šantićev princip „I svuda gdje je srpska duša koja, tamo je meni otadžbina moja!” mora biti ispred intenzivnih fabrikovanja dezintegrativnih politika koje su se, gdjegod su mogle, odrekle srpstva, ali ih to očito nije spriječilo da se uporno njime i bave. Tu je, naravno, i socijalna dimenzija — premijer nas je, iz udobnosti svog kabineta, očigledno potcijenio, pomislio, možda, da smo amorfna masa nesposobna da misli i promišlja, masa koja će, nakon par saopštenja, zaboraviti odakle se generiše najintenzivnija mržnja u svom najnasilnijem liku, odakle pljušte uvrede i psovke prema našem narodu, gdje nam se otima kulturno nasljeđe, ukida jezik, uznemirava Crkva i diskriminišu djeca, pa je eto, samo možda, pomislio da ćemo epicentar te i takve srbofobije uzeti za Maticu?

To više nije samo uvreda nacionalnog ponosa nego i inteligencije, a uporna antagonizacija Srbije i Beograda (u kojima smo često svoja prava ostvarivali kad god su nam ona u Crnoj Gori bila ugrožena; a tu su, možda i pretjeranu, otvorenost Srbije mnogi godinama zloupotrebljavali istovremeno radeći protiv vitalnih srpskih interesa) nije ništa drugo do nečovještvo, nezahvalnost i bezobrazluk.

Srbi imaju svoje društvene, kulturne i intelektualne djelatnike, imaju i institucije, imaju Maticu srpsku (čiji je prvi član iz Crne Gore bio vladika Petar II Petrović Njegoš, nije mu smetalo što joj sjedište nije na Čevu, u Cucama ili Bratonožićima) — možda promišljanja o nacionalnoj sudbini njihovog naroda treba prepustiti njima, srpskim istoričarima, književnicima itd. a Vladi Crne Gore ostaje njen posao, ili ono što bi, makar, trebalo da bude: poboljšavanje životnog standarda crnogorskih građana, borba protiv korupcije i kriminala, smirivanje novonastalih tenzija i sl. u svakom slučaju, srpske nacionalne teme, to svakako nisu.

Mi znamo ko smo