Komunisti i nove političke snage projekta “Evropa sad”

Piše: Vladislav Vuković, Jugoslovenska komunistička partija Crne Gore (JKP CG)

Kontrarevolucija u svijetu, a naročito u Evropskim socijalističkim zemljama, osamdesetih i devedestih godina, toliko je devastirala tekovine socijalizma, da su i oni koji su od njih imali najveću korist (radnici i radnička klasa) postali akteri tih kontrarevolucionarnih promjena. Tome je nesumnjiv doprinos dala politička zapadna propaganda pod krinkom demokratije, čime ideološki opravdavaju njihov višedecenijski militantni intervencionizam u čitavom svijetu.

Ogromnim propagandizmom uspjeli su da na planetarnim razmjerama ozloglase socijalizam i komunizam. To odiozno pokazuje predstavljanje i donošenje – u organima Evropske unije – rezolucije kojom se izjednačava komunizam i fašizam (staviti u istu ravan naučni pogled na svijet i rasističku teoriju i praksu – koja je nastala u najjačim članicama EU – je i činjenično i moralno nedopustiv proces i čin).

Međutim, više čudi da takve procjene prihvataju i nekritički relevantni politički činioci u Crnoj Gori i državama/republikama bivše Jugoslavije. Za njih nije od značaja, pored mnogih pozitivnih tekovina što su komunisti Jugoslavije:

-pokazali odlučnost u svim istorijskim okolnostima, da se brani integritet, dostojanstvo i nezavisnot zemlje i to bez ikakvih kolebanja i predomišljaja. U tome svemu komunisti Crne Gore uvijek su bili u prvim redovima;

-gradili su socijalizam i podsticali narod na pregalaštvo i odlučnost u tome;

-podigli su zemlju iz pepela u društvo industrijalizacije i ekonomskog prosperiteta i visokog medjunarodnog ugleda;

-pedesetih godina prošlog vijeka obezbijedili su da naš jugoslovenski socijalizam poprimi samoupravni karakter, po čemu se bitno razlikovao od zemalja tzv. realnog socijalizma.

To, kao i naše istaknuto mjesto u pokretu nesvrstanih zemalja bio je veliki trn u oku nekim od najmoćnijih kapitalističkih a možda i drugih zemalja. Time se može objašnjavati da je Jugoslavija jedina bivša socijalistička zemlja koja je stradala od strane devetnaest zemalja NATO pakta.

Unutrašnje i spoljašnje snage su srušile naš samoupravni socijalizam i uvele tranziciju u kapitalizam, pljačkaškim postupcima doveli su nas u stanje:
-urušavanja, pljačke i opšte destrukcije materijalne baze društva (sve je rasprodato, opljačkano, uništeno, a radništvo izmanipulisano bez osnovnih prava, poslato na ulice);

-višepartizam označio je klasni elitizam vlasti-putem kojeg se regrutuje nova tzv. gradjansko-partijsko-elitistička buržoazija, koja eliminiše ostale djelove društva, pretvarajući ih u amorfnu, nemisleću masu, sve pod plaštom već isprobanog demagoško-populističkog nacionalizma i građanizma.

Svaka ozbiljna analiza pokazala bi da komunisti u krajnjem nikada nijesu imali drugih interesa osim opštenarodnih, prvenstveno interesa onih koji žive od svoga rada kao proizvođači materijalnih i drugih društvenih dobara, a pri tome su trpjeli ili kao danas što trpe neviđenu surovu ekspolataciju.

Borili su se za socijalizam, a to je, u današnjim uslovima-borba za socijalnu pravdu sa konkretnim i vidljivim rezultatima. Oni nikada ne traže ništa više za sebe nego za ostale djelove društva (to se ne može upoređivati sa današnjim odnosom vladajućih partija prema narodnim masama).

Ima nešto što komuniste bitno ralzlikuje od svih drugih partija i pokreta u prošlosti i danas, a to se ogledalo i ogleda u strogom kritičkom odnosu prema svojoj prošlosti.
Pravi komunisti su ispoljavali, a i danas to čine, beskompromisnim odnosom prema revizionizmu, oportunizmu i prelasku djelova ili cijelih partijskih organizacija na pozicije kontrarevolucije (DPS je takav eklatantan primjer). Za to su sadašnji komunisti, prema statutima i programima, bili i ostali na liniji onih koji su se borili protiv današnje tridesetogodišnje DPS vlasti. U toj podršci sa drugim partijama sa kojima su komunisti stupali u političku koaliciju, pored nespornih pozitivnih elemenata te saradnje, komunisti su iskusili i pokušaje manipulacije od strane pojedinih partija.

Lideri tih partija su ovu našu zajedničku borbu omalovažili i iskoristili samo komunističku podršku za svoju ličnu promociju, promicanje i “napredovanje” kao djelova neke nove vladajuće elitističke klase, koja samo treba da zauzme pozicije DPS elite, preuzme njihov politički manir, ali u još primitivnijem stilu, kako bi se (za očekivati je) u nekoj političkoj perspektivi možda i sreli i izmiješali sa njima.

Ovakva preokupacija bivših i sadašnjih partija uslovljavala je i uslovljava da ništa konkretno nijesu učinili za suštinsko mijenjanje socijalnog stanja, odnosno ekonomskog položaja radnih masa u Crnoj Gori.
Za posljednjih trideset godina niko nije projektovao i pokušao da nešto konkretno realizuje, osim što je ostavio nekoliko stručno-naučnih i popularnih projekata bez pokušaja konkretne realizacije. Otuda savremene crnogorske komuniste u Crnoj Gori, sa nužnim uvažavanjem privlači aktuelni projekat Evropa sad, čiji su autori ministri iz tzv. ekspertske Vlade Crne Gore. Posebna vrijednost ovog projekta ogleda se u tome što je po njemu realizovano poboljšanje materijalnog položaja najugroženijih djelova našeg društva i sa čvrstim opredeljenjem da se u tome planski ide dalje na poboljšanje statusa penzionera i drugih ugroženih djelova društva.

U okolnostima kada su najistaknutiji protagonisti ovog projekta, odnosno programa koji je usvojila Skupština Crne Gore, članovi Vlade u ostavci, to realno može biti dovedena u pitanje njegova dalja implementacija. Zato je opravdano njihovo opredeljenje na formiranje pokreta ili partije koja će se izboriti parlamentarnim sredstvima, za dosljednju primjenu ovoga projekta, koji slovi pod nazivom Evropa sad.
Ako je cilj ovog projekta socijalna pravda u punoj primjeni, što je ideal svakog razvijenog društva, onda komunisti nemaju razloga da ne podrže na svaki način ovu politiku i praksu. Ne samo komunisti nego i simpatizeri i drugi građani treba da podrže protagoniste projekta Evropa sad. Ovim projektom ostvaruju se najplemenitiji ideali socijalne pravde odnosno istinskog socijalizma, a to posebno u dramatičnim i anarhičnim uslovima crnogorske političke scene na kojoj je, nakon trodecenijske dps vladavine, zavladala nezapamćena partijsko-ćiftinsko-šibicarska halapljivost i primitivizam dojučerašnje opozicije, a od 30. avgusta 2020. iste takve nesnađene vlasti.

Zato komunisti treba da podrže samo one političke snage koje se- i pored svih ideoloških razlika- mogu okupiti oko nečega što je prepoznato kao za sada jedino zdravo, konkretno i smisleno, a to je projekat “Evropa sad”.

Smatramo da treba podržati glavne inicijatore i tvorce ovog projekta, kojima je kao ministrima nepravedno uskraćena mogućnost da isti realizuju i dovedu do kraja, pri čemu su se na nevjerovatan i nedopustiv način stvorili uslovi i prostor za revitalizaciju i djelovanje poraženih političkih subjekata, na čelu sa DPS-om, njihovim tadicionalnim saveznicima i satelitima.

Hleb sa ukusom smrti