Knjiga o Kosovu: Ković, Lompar, Antonić, Sredojević (VIDEO, FOTO)
Knjiga o Kosovu
Veliki amfiteatar Filozofskog Fakulteta u Beogradu, poznat po imenu čuvenog vizantologa Georgija Ostrogorskog, bio je mjesto gdje su se profesori, studenti kao i brojni gosti podsjetili čuvenog bogoslova, istoričara i erudite Dimitrija Bogdanovića.
Ponovno izdanje njegove Knjige o Kosovu objavljene zajedno sa svojevrsnim nastavkom iste, “Razgovorima o Kosovu”, okupilo je veliki broj poštovalaca njegovog zaveštanja, a između ostalog i profesore Filozofskog fakulteta Slobodana Antonića i Miloša Kovića, profesora Filološkog fakulteta Mila Lompara, prezvitera Milorada Sredojevića, urednika izdavačke kuće Hrišćanska misao biblioteke Svečanik, dok je svojim dolaskom posebne emocije izazvala supruga Dimitrija Bogdanovića.
Događaj, koji su pokrenuli studenti istorije Filozofskog fakulteta, imao je za cilj da se pokaže i dokaže stav studenata o trenutnom pitanju nad pitanjima srpskog naroda, kosovsko – metohijskom pitanju, i da se time pokrene jedan širi opseg delanja gde bi koren bio upravo ovaj razgovor o knjizi Dimitrija Bogdanovića, prva u ciklusu tribina Kosovo od Golgote do vaskrsenja.
Jerej dr Milorad Sredojević, govoreći o krstonosnom životu ovog Teologa ljubavi, kako su ga nazvale kasnije generacije, istakao je njegovu smjelost i hrabrost da o najvećoj rani i raspeću našeg naroda, kosovskom pitanju, govori na jedan gospodstven, sofisticiran i akademski način.
Ističući kako je u jednom mračnom vremenu, gdje su drugi određivali pravila kojima se ocjenjuje istorija, ova knjiga, i pored prohibicija kroz koje je prošla zajedno sa svojim autorom, ostala jedno svjedočanstvo, svjedočanstvo života jednog vrlog hrišćanina i njegove hrišćanske žrtve.
Jer, šta je knjiga ako ne svjedočanstvo, svjedočanstvo koje prenosi prošlost u sadašnjost, a potom sadašnjost priprema i prenosi u budućnost.
O značaju knjige govorio je profsor dr Slobodan Antonić, stavljajući je u prije svega u kontekst nastanka same knjige i istorijskog trajanja koje ona pokriva.
Između ostalog istakao je: Ova knjiga prikazuje osam stotina godina istorije Srba na Kosovu, potkrepljene relevantnim i važnim istorijskim izvorima, dakle ovo je bila jedna ozbiljna i uzdržana knjiga, dostojanstveno napisana, sa važnim podacima i vrlo upečatljivom argumentacijom ali bez podizanja tona.
Osim o samoj knjizi i kritici kroz koju su knjiga i autor prošli zbog onovremenog režima, autor se osvrnuo i na ono što je osim, jedne akademske i istorijske dimenzije, nosi ova knjiga – Kosovski zavjet, stavnjajući ga u sistem najviših vredonosti koji čine srž identiteta jedne nacije.
Profesor Miloš Ković prenio je svoje zadovoljstvo što je konačno pokrenuto pitanje Kosova i Metohije na Filozofskom fakultetu, i što je ovo ponovno otkrivanje kosovskog pitanja pokrenuto sa ovom knjigom, knjigom jednog profesora Filozofskog fakulteta.
Potom je sve slušaoce podsjetio na akademsku zaostavštinu ovog medieviste, zaostavštinu kojom je ostavio zdrave korene budućim naraštajima, gdje će ako budu nastavili stazama istine kojima je koračao i Dimitrije Bogdanović brati dobre plodove.
Istučići kako je Dimitrije Boganović bio jedan čovjek koji je uređivao svoj akademski vrt, da bi potom osamdeset prve pojavio kao čovjek koji je uzeo na sebe taj preteški krst i odlučio da napiše istoriju Kosova i Metohije.
Osvrćući se potom i na istoriju i kontinuitet Kosovskog zaveta, gdje je poseban značaj imala upravo ova knjiga kao prva knjiga o istoriji Kosova i Metohije.
Profesor Milo Lompar, kao profesor Filološkog fakulteta, istakao je značaj srednjovekovne književnosti, misli o srednjem veku ali i srednjovekovne duhovnosti, biblijskog istorizma i eshatologije srednjovekovne književnosti, koja je vraćala jedan duh u kome je kosovsko – metohijsko pitanje bilo centralno.
Srednjovjekovna umjetnost i književnost su dakle kao umjetnički artikulisan doživljaj svijeta bili jedan od pokretača da Srpski Jovan Zlatousti, kako je Dimitrije Bogdanović bio u poznat u svjetskoj naučnoj javnostim, se posveti pisanju knjige koja je se osvrnula na pitanje koje je tada, kao i sada, bilo svakidašnjica ali uvek ipak skrajnuto.
TRAGOM IZDAJNIČKIH CILJEVA I ZADATAKA „SRPSKIH“ KOMUNISTA- INTERNACIONALISTA U BORBI PROTIV KRALJEVINE JUGOSLAVIJE I SRBSKOG NARODA
Imajući u vidu da su tzv. „srpski“ komunisti-internacionalisti bečko-berlinski marksisti baljezgari imali neprijateljski stav prema Kraljevini Jugoslaviji, koja je nikla iz krvi i žrtava najboljih sinova srbskog naroda. Taksirali su novu državu jednom od onih država „koje su postale kao uzgredni produkti u procesu raspadanja imperijalizma klasne ideologije buržoazije…“
U debati koja je vođena u ustavotvornoj skupštini o Kraljevini SHS 18. aprila 1921. godine učestvovali su i izvesni „srpski“ komunisti-internacionalisti na čelu sa Simom Markovićem, koji je svesno govorio neistine i izvrtao činjenice, rekao je:
„Ova naša država nije rezultat jednog logičnog procesa u razvitku nacionalne svesti… Naša država isto tako kao i Čehoslovačka i Poljska, ustvari je samo jedna od produkata svetskog rata. Mi imamo za svoj postanak u prvom redu da zahvalimo propasti imperijalizma centralnih sila. A jedan od najtežih i najznačajnijih udaraca tome imperijalizmu zadala je ruska revolucija. I zato mi dugujemo svoj veliki dug za nacionalno ujedinjenje pored amerikanskih, engleskih i francuskih topova, još i ruskoj revoluciji, bar u istoj meri…“
U ovom kontekstu valja reći da su „srpski“ komunisti-internacionalisti u Kraljevini Jugoslaviji imali materijalnu podršku fabijansko-bundstičke i boljševičke Kominterne, kojoj se pridružio i engleski publicista Siton-Vatson, oko kojeg su se okupljali izvesni poltroni Kraljevine Jugoslavije. Vatson je u toku 1931. godine publikovao antisrbski pamflet protiv kralja Aleksandra Karađorđevića, koji je objavljen pod naslovom “The background of the Yugoslav dictatorship” – “Pozadina jugoslovenske diktature”, u kojem doslovno stoji:
“Jugoslovenska diktatura je zavedena od Kralja Aleksandra 6. januara 1929. g. usled glasnih uveravanja, da je to samo privremena mera i da će se prvom prilikom vratiti ustavna i parlamentarna vlada. Dekret od 3. Oktobra 1929. g., koji je uzeo oficijelno ime Jugoslaviju podelivši je u 9 novih umetnički nazvanih provincija i manifest od 3. jula 1929, kojim se izjavilo da nikad ne može biti povratka starim istorijskim provincijama ili starom partijskom sistemu, sačinjavali su praktičan dokaz da se diktatura prestala smatrati kao privremena mera i da se ‘ušančila’. Ali posle 18 meseci od te izjave unutanja situacija Jugoslavije kao i mnogih drugih zemalja duboko je bila izmenjena usled svetske ekonomske krize i postepeno postalo je jasno, da
je neizbežna izvesna promna režima…” (Vidi: Robert William Seton-Watson, The background of the Uugoslav dictatorship, – The Slavonic Review, Vol. X, No. 29, December 1931, London, England).
I dan danas beogradsko-josipgradski „srpski“ komunisti-internacionalisti, bečko-berlinski marksisti baljezgari „dokazuju“ kako su oni bili istinski pobornici Jugoslavije, zaboravljajući da su 1. decembra 1929. godine, na dan proglašenja Kraljevine Jugoslavije svim silama radili na njenom uništenju i stvaranju „nezavisnih radničko-seljačkih republika“. U „Proleteru“, organu Centralnog komiteta Komunističke partije Jugoslavije, objavljen je programski članak koji glasi…
PROKLAMOVANJE JUGOSLAVIJE
Proklamovanje „Jugoslavije“ na mesto dosadašnje „Kraljevine S.H.S“, i istovremeno administrativna podela zemlje na devet banovina, predstavlja krunu hegemonističko-imperijalističke politike krvave vladavine veliko-srpskog fašizma. Proklamovavši vojno-fašističku diktaturu državni udar od 6. januara postavio je između ostaloga sebi kao cilj i: ostvarenje narodnog „jedinstva“ pomoću stapanja sviju naroda Jugoslavije u jedinstvenu naciju. To što nije bio u stanju da sprovede balkanski „parlament“ veliko-srpska buržoazija, opirući se na buržoazije ugnjetenih naroda, namerava da sprovede grubom otvorenom silom vojno-fašističke diktature. Desetomesečni bilans krvave vladavine beogradskih dželata jasno je pokazao i dokazao, što on podrazumeva pod narodnim jedinstvom i kako on ostvaruje to „jedinstvo“. Nova podjela zemlje u suštini označava rasparčavanje ugnjetenih naroda, njihovo još veće i bezočnije nacionalno tlačenje i eksploataciju.
U toku deset mjeseci svoje nasilničke vladavine beogradski tirani na čelu sa Aleksandrom Poslednjim nastavili su u svim pravcima državnog života-bezobzirnu, brutalnu, varvarsku politiku veliko-srpske buržoazije; oni su nesrpske narode i u privrednom i u kulturnom pogledu neograničeno ugnjetavali, lišavajući ih svih političkih prava. Oni su revolucionarni kadar nacionalno-oslobodilačkih pokreta terorisali, proganjali, hapsili, a u zatvorima grozno mučili i ubijali.
Po nalogu vlade krvavog pseta-generala Živkovića većina je srednjih škola u Hrvatskoj zatvorena. Nacionalnim manjinama – Nemcima i Mađarima ne dozvoljava se da na svom jeziku obavljaju nastavu u narodnim školama. Prema ugnjetenim narodima vodi se otvoreno neprijateljska, upravo okupatorska politika. Njima se ne samo ne dodeljuje zemlja na osnovu Agrarne Reforme, već ih se tretira kao „tuđi“ elemenat, istovremeno kada belogradističkim vrangelovskim bandama dodeljuju najbolju zemlju. Razumljivo, to je usluga za uslugu. Bogato iskustvo u zverskim raspravama protiv sovjetskih radnika i seljaka sa osobitom halapljivošću usvaja srbijanska monarhija, primenjujući isto sredstvo protiv radnika i seljaka ugnjetenih naroda Jugoslavije.
Kreditna politika – Narodne Banke, Hipotekarne Banke itd. najjasnije govore kako srbijanska buržoazija i monarhija razumeju narodno „Jedinstvo“ i „ravnopravnost“. Ove su banke najviše pozajmica dale srpskim filijalama. Iѕ izveštaja Hipotekarne Banke vidi se da su 1928. g. Srpske filijale u Nišu i Beogradu dobile 1,608,038,088 Din., dok su sve ostale filijale u zemlji primile 704,560,806 Dinara. U Makedoniji i Kosovu sprovodi se bezobzirna kolonizartorska politika. Feudalni posedi u Makedoniji nisu uopšte razdeljeni mesnom stanovništvu. Najveći deo tih poseda dobili su kralj i ostali veliko-srpski agenti i političari. Diktatura je odredila kredit od 30 miliona Dinara u cilju kolonizacije Makedonije i Kosova.
Ali najbrutalnija kolonizacija sprovodi se na Kosovu. Pomoću velik-izdajničkih procesa otima se imovina čitavim selima. Albanci se proteruju, a na njihovo se mesto naseljavaju za režim pouzdani Srbi. U svrhu što bržeg srbiziranja ovih krajeva, prema novoj podeli Kosovski je kraj podeljen u tri banovine: Moravsku, Zetsku i Vardarsku. Vojno-fašistička diktatura podelila je Kosovo među Zetskom i Moravskom Banovinom i ako ovaj kraj nema nikakvih zajedničkih ekonomskih veza i interesa. Diktatura ovde je postavila isti cilj što i u parcelaciji Hrvatske, Bosne i Dalmacije – stvaranje veliko-srpskog i nacionalnog ugnjetavanja. Podjela zemlje na devet banovina – pašaluka u kojima će ban biti u stvari paša u svom pašaluku i koji će biti slepo oruđe u rukama beogradskih tirana sprovodeći krvavu politiku veliko-srpske vojno-fašističke diktature nacionalnog ugnjetavanja i eksploatacije radnog naroda. Usprkos tome da vladajuća veliko-srpska nacija ima samo 39 od sto celokupnog stanovništva njoj se veštačkim putem osigurava većina u šest banovina.
Široke radne mase i ugnjeteni narodi treba da su svesni toga, da je zloglasni akt od 9. oktobra njihovo okivanje u gvozdene lance i zversko nacionalno i ekonomsko ugnjetavanje od strane veliko-srpske hegemonije. Sa nazivom „banovine“ veliko-srpski fašizam u savezu s krupnom buržoazijom ugnjetenih naroda pokušava da ponovo obmane pre svega široke hrvatske seljačke mase, koje se bore ko – bajagi za formu – „ban“, a ne za sadržinu-oslobođenje ispod jarma veliko-srpske monarhije. Komunistička Partija Jugoslavije je jedini borac protiv neviđene reakcije i belog terora beogradskih ugnjetača. Ugnjeteni narodi treba da znadu da je njihov jedini vođa u nacionalno-oslobodilačkoj borbi Komunistička Partija. Samo u savezu sa radnicima i seljacima oni mogu ostvariti svoje nacionalno oslobođenje. Samo jedinstvenim revolucionarnim frontom radnika, seljaka i ugnjetenih naroda može se srušiti vojno-fašistička diktatura i ostvariti samoopredeljenje naroda do ocepljenja.
Dole sa vojno-fašističkom diktaturom! Dole sa krvavom srbijanskom monarhijom! Dole veliko-srpska politika nacionalnog ugnjetavanja! Živeo savez radnika, seljaka i ugnjetenih naroda! Živela samostalna Hrvatska, Makedonija, Crna Gora, Slovenija, Bosna, Vojvodina i Srbija. Živela radničko-seljačka vlada! Živela federacija radničko-seljačkih republika na Balkanu!
(Vidi: Proklamovanje Jugoslavije, „Proleter“, Organ Centralnog Komiteta Komunističke Partije Jugoslavije (Sekcija Internacionale), broj 6, godina 1, Beograd, 1. decembra 1929, str. 1).
Više je nego očigledno da su reakcionarni „srpski“ komunisti-internacionalisti ostvarili mračne ciljeve evropskih i američkih rasista i imperijalista. Trajno su obespravili, razbili i osakatili naš nesrećni i poniženi srbski narod.