Католичка црква кључни актер хрватског национализма и усташтва
Усташе у Блајбургу
Норвешки дневни лист „Дагсависен“ је навео у чланку под насловом „Хрватски духови“ да је Хрватска због подивљалог национализма и филоусташког ревизионизма постала „проблематично дијете Европске уније“, пренио је Спутњик.
Националисти у Хрватској су непријатељски расположени према избјеглицама, ЛГБТ особама, независним новинарима, умјетницима, активистима за људска права и свима који су другачији или мисле другачије, наведено је у тексту норвешког листа, пренио је „Индекс“.
Лист даље констатује да Хрватска има неријешена гранична питања са готово свим својим сусједима, али да се Хрвати, како пише, најважније од свега, боре са недостатком суочавања са прошлошћу и стањем људских права у земљи.
„Дагсависен“ наводи како су у Хрватској јаке снаге које желе да „ревидирају прошлост и очисте НДХ, која је била фашистичка држава и подржавала нацистичку Њемачку током Другог свјетског рата“. „То је борба којој се не види крај и стварност коју све хрватске политичке вође морају узети у обзир“, пише лист.
Фрањо Туђман: Драго ми је што ми жена није Јеврејка, ни Спрпкиња
Лист је цитирао и злогласну изјаву Фрање Туђмана да му је драго што му жена није ни Јеврејка, ни Српкиња.
Националисти и ратни ветерани упоређују НДХ и рат за независност Хрватске деведесетих, па није изненађујуће што се данас у Хрватској користи усташки поздрав „За дом спремни“, навео је норвешки лист, а преноси Танјуг.
У тексту се подсјећа да је током НДХ у Јасеновцу убијено најмање 80.000 Срба, Јевреја, Рома и Хрвата који су се противили усташком режиму.
Лист спомиње и контроверзну улогу Хрватске у рату у БиХ, и констатује да се то петљање у унутрашње послове сусједне државе наставља данас кроз интервенције предсједнице Колинде Грабар Китаровић око изборног закона у БиХ.
Националистичке снаге показују гађење према онима који желе помирење и решавање хрватских ратних злочина.
Хрватски националисти користе реторику мржње као средство хомогенизације земље и према унутра и према Србији, упркос чињеници да је већина Хрвата и Срба у земљи уморна од сукоба и да желе да наставе живот, навео је „Дагсависен“.
Наводе и да је Католичка црква кључан актер у таквим националистичким политикама, и да се то нарочито видело када је била ријеч о ратификацији Истанбулске конвенције о спречавању и борби против насиља над женама и насиља у породици.
Придружите нам се на Вајберу и Телеграму:
… Moj jedini komentar je : Bravo Anonimni, koji gođ da si!
I „Krvava crkva „, takođe.
Bravo!
U zaštiti Svetozara Ritiga
Antun Akšamović imenovan je biskupom Bosansko-đakovačke i srijemske
biskupije 1920., a 1923. i apostolskim administratorom sjeverne Slavonije
i Baranje (tada dijelovi Pečujske biskupije). Nakon svršetka rata 1945. blisko
je surađivao s mons. Svetozarom Ritigom, ministrom u hrvatskoj komunističkoj
vladi i predsjednikom Komisije za vjerske poslove, na sređivanju crkveno-državnih
odnosa.1
Umirovljen je 1951., a umro u 84. godini 1959. godine.
izvješća hrvatske vjerske komisije Saveznoj komisiji za vjerske poslove
u kojem među inim stoji da su s Komisijom surađivali rijetki biskupi kao
što su biskup šibenski Jeronim Mileta, biskup senjski Viktor Burić i biskup
đakovački Antun Akšamović.10 U razgovoru jugoslavenskog predstavnika
7
HDA, KOVZ, kut. 326.
8
HDA, KOVZ, kut. 326.
9
M. MATIJEVIĆ, n. dj., 188.
10 HDA, KOVZ, kut. 133, Izvješće Komisije za vjerske poslove Hrvatske Saveznoj komisiji
za vjerske poslove, br. 2131/1948, od 15. siječnja 1949.
436
M. AKMADŽA, M. MATIJEVI∆, Odnos biskupa A. AkšamoviÊa prema komunistiËkoj vlasti God. 38., br. 2., 433.-456. (2006)
u Vatikanu, Petra Benzona, s državnim tajnikom Svete Stolice, Dominikom
Tardinijem 30. lipnja 1947., Benzon je iznio primjere biskupa koji dobro
surađuju s vladom, te im je vlada u određenim pitanjima izišla u susret. Tako
je naveo da je Akšamoviću vraćen dio zemljišta oduzet agrarnom reformom
i odobreno skupljanje priloga za Crkvu.11
Akšamovića su često pozivala državna tijela i rado se odazivao na te
pozive prigodom raznih državnih svečanosti. Prigodom proslave Dana
Jugoslavenske narodne armije 22. prosinca 1950. u Đakovu po biskupa
Akšamovića poslana je posebna deputacija oficira koja ga je pozvala na akademiju
i banket. Dovezen je i vraćen autom u biskupski dvor. Tom prigodom
vojsci je poklonio 2 hl starog vina.12
Biskup Akšamović je 10. studenoga 1950. uputio molbu Sv. Stolici da mu
imenuje pomoćnog biskupa za obavljanje crkvenih poslova koje on ne može
obavljati radi svoje poodmakle dobi. Papa Pio XII. je udovoljio molbi te
mu je dekretom od 15. lipnja 1951. imenovao pomoćnog biskupa, Stjepana
Bauerleina, profesora i duhovnika u Biskupskom bogoslovnom sjemeništu
u Đakovu, koji je primio biskupski red 29. lipnja 1951. u đakovačkoj stolnoj
crkvi.13 Bauerlein je nakon umirovljenja Akšamovića imenovan njegovim
nasljednikom, ali je za razliku od Akšamovića bio u nemilosti državnih
vlasti.
Akšamović je bio i jedan od rijetkih predstavnika Katoličke crkve koji je
glasovao na izborima. Prema podacima vjerske komisije iz 1958. od 16 katoličkih
biskupa izašao je na izbore samo biskup Akšamović.14 Odlikovan je
u povodu 84. rođendana jednim od najvećih odličja, Ordenom bratstva i
jedinstva prvog reda, koji se davao vrlo rijetko crkvenim osobama. U zabilješci
o predaji odličja 17. rujna 1959. stoji da je zahtijevao predaju odličja
u prostorijama NO općine Đakovo, a prigodni ručak spremljen mu je kod
nećakinje, jer je tvrdio da raspolaže malim sobama i da se u biskupskom
dvoru ne kuha. Aludirajući na biskupa Stjepana Bauerleina, rekao je da sa
njim postupaju kao s čobanom. Zahvalio je za povećanje novčane pomoći
koja je od tada trebala iznositi 30 000 dinara. Obećao je posebno
Dalmatinski episkop dr Irinej Đorđević, čija je eparhija pored NDH obuhvatala i okupacionu zonu Italije, imao je u početku dobre odnose sa italijanskim vlastima. Međutim, pošto je oklevetan od strane ustaša, interniran je u logor blizu Firence gde je dočekao kraj rata, a episkopska zgrada i arhiva su spaljene. Episkop Zvorničko-Tuzlanski Nektarije spasao je živu glavu zahvaljujući činjenici da je kao član Sinoda bio potreban Nemcima, koji su ga pod pratnjom doveli u Beograd na sednicu Sinoda. Tu je obavljao dužnost člana Arhijerejskog Sinoda do kraja rata. Episkop Slavonski Miron i Vikarni Episkop Sremski Valerijan upokojili su se u prvim danima rata. Episkop Bački Irinej čiji su delovi eparhije pripadali NDH, skoro sve vreme rata je proveo u Novom Sadu pod mađarskom okupacionom vlašću.
Sveštenstvo. U knjizi “Ustaški zločini nad srpskim sveštenicima” protojereja Velibora Džomića navodi se imenom i prezimenom 205 ubijenih srpskih sveštenika i monaha u NDH, uz kratku biografiju i opis stradanja.Spomenica pravoslavnog sveštenstva žrtava fašističkog terora, Beograd 1960, navodi imena 196 klirika SPC. Dušan Kašić u svojoj knjizi Srpska crkva u tzv NDH navodi imena 217 stradalih klirika SPC u NDH, među njima tek nekolicina su ubijena od strane Nemaca i Italijana, pa se vidi koliko je neumesna komunistička retorika o “fašističkom teroru”. U NDH nije bilo nikakvog fašističkog terora – na delu je bio klasični kleronacistički ustaški teror. Treba reći da ni u jednom spisku nisu navođena imena mnogih sveštenika koji su ubrzo posle interniranja u Srbiju umrli od posledica mučenja u NDH. Po podacima komisije Svetog Arhijerejskog Sinoda SPC, 599 srpskih sveštenika je iz NDH izbeglo i prognano u Srbiju.
Međutim, kako primećuje Veljko Đurić u svojoj doktorskoj disertaciji “Golgota SPC 1941-1945”, ta komisija je evidentirala samo one slučajeve sveštenika koji su se pismeno obratili Sinodu. Dragoslav Stranjaković je još 1941. godine imao na raspolaganju mnogobrojnu dokumentaciju o stradanju srpskog sveštenstva i on piše da je oko 700 prognanih i izbeglih sveštenika stiglo u Srbiju iz NDH.7 Tri sveštenika uspela su da izbegnu iz NDH u zonu koju su okupirali Italijani. Dvadesetak prognanih i izbeglih sveštenika umrli su brzo po dolasku u Srbiju od posledica ustaškog mučenja i maltretiranja, među njima i Eiskop Zagrebački Dositej Vasić.
Pravoslavni hramovi. NDH je bila apsolutno jedinstvena kleronacistička tvorevina čak i u nacističkoj Evropi. Ni u jednoj drugoj državi nije uništen toliki broj svetinja i kulturno-istorijskih spomenika jednog naroda, kao što je to učinjeno sa srpskom baštinom u NDH. Narod “tisućljetne kulture” može se podičiti i jedinstvenom administrativnom ustanovom – “Ured za rušenje pravoslavnih crkava” – koji je osnovan 1941. godine u Zagrebu.8(Zbog stvaranja druge ustaške institucije, nekanonske tzv. “Hrvatske pravoslavne crkve” u aprilu 1942. godine ukinut je ovaj famozni ured).
Posleratna “Državna komisija za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača” u svojim elaboratima je navodila da je bilo preko 450 porušenih i 800 oštećenih pravoslavnih hramova na teritoriji kleronacističke NDH. Crkve su uglavnom prvo bile opljačkane (preko 1. 000 opljačkanih hramova), a neke pravoslavne crkve pretvorene su u rimokatoličke. Apsolutno neprocenjivo kulturno-istorijsko nasleđe srpskog naroda zajedno sa tim hramovima zbrisano je sa lica zemlje: monumentalni ikonostasi, ogromna arhivska građa, retke knjige i veliki broj rukopisa, matične knjige, ogroman broj svakovrsnih crkvenih utvara, svetinja i relikvija, obrednih predmeta itd.Sa hramova su masovno skidana crkvena zvona, neka su topljena, neka stavljana na rimokatoličke hramove, a pomenuta Državna komisija navodi da je opljačkano preko 700 crkvenih zvona. Dakle, brojne istorijske znamenitosti i kulturne tekovine srpskog naroda tokom totalnog genocida u kleronacističkoj NDH zauvek su nestale.
Uništene su čitave galerije ikona na ikonostasima, dela najpoznatijih ikonopisaca i slikara od XVI do XX veka. Procenjuje se da bi najniži mogući prosečan broj ikona po ikonostasu iznosio 35 (taj broj se kreće u rasponu od 20 do 70 ikona po ikonostasu). Kada se ovaj najniži prosek od samo 35 ikona na ikonostasu pomnoži sa 450 (spaljenih ili porušenih) hramova, dobija se zbir od preko 15. 750 uništenih ikona sa ikonostasa9 (ovde se ne računaju oštećeni hramovi gde je takođe bilo uništenih ikona na ikonostasima, ne računa se ogroman broj uništenih celivajućih, litijskih, zavetnih i drugih ikona).
Samo na osnovu uništenih ikona sa ikonostasa uništenih hramova, nije teško zamisliti kakav je umetnički i duhovni genocid izvršen nad kulturom i civilizacijskim tekovinama srpskog naroda, kakva je to bila nacionalna katastrofa za srpski narod. Pored uništavanja, na delu je bila i pljačka srpske crkvene imovine. Samo iz Srema i bogatih srpskih fruškogorskih manastira, u Zagreb je odneseno 40 kamiona raznih dragocenosti iz Patrijaršijskog dvora, katedralne crkve, biblioteke i arhiva u Sremskim Karlovcima i iz drugih seoskih crkava. Očigledna je težnja ove kleronacističke monstrum države, da ne samo istrebi Srbe, nego i da uništi svedočanstva njihovog istorijskog postojanja na njihovim etničkim teritorijama.
U knjizi Psunjskog “Hrvati u svetlu istorijske istine” (Beograd, 1944), autor nabraja 288 porušenih, demoliranih ili spaljenih srpskih crkava i manastira. Ovde navodimo samo cifre po srezovima iz te knjige, uz napomenu da su u velikom broju tih crkvi u njima spaljivani i živi Srbi. Srez Petrinja – 12, Vojnić – 9, Glina – 10, Bosanska Krupa – 8, Doboj – srušena kosturnica žrtava iz Prvog svetskog rata, srez Bosanski Petrovac – 8, Banja Luka – 5, Bosanska Gradiška – 3, Bihać – 2, Bosanska Dubica – 3, Bosansko Grahovo – 4, Bosanski Novi – 3, Derventa – 4, Brčko – 6, Bugojno – 1, Gračanica – 2, Vlasenica – 3, Maglaj – 4, Jajce – 5, Kotor Varoš – 2, Mostar 1, Prijedor – 2, Mrkonjić grad – 3, Teslić – 3, Sanski Most – 2, Travnik – 1, Sarajevo – 2, Cazin – 4, Donji Lapac – 6, Knin – 1, Korenica – 4, Otočac – 1, Vrgin Most – 10, Slunj – 8, Kostajnica – 10, Ogulin – 2, Dvor – 1, Irig – 9, Ilok – 1, Vukovar – 1, Sremska Mitrovica – 2, Stara Pazova – 3, Šid – 1, Zemun – 1, Ruma – 2, Bjelovar – 5, Podravska Slatina – 8, Virovitica – 8, Valpovo – 1, Nova Gradiška – 13, Donji Miholjac – 4, Novska -6, – Slavonski Brod – 6, Slavonska Požega – 7, Pakrac – 2, Osijek – 3.
Pored pravoslavnih hramova, u kleronacističkoj NDH besomučno su uništavani svi spomenici kulture srpskog naroda, spomenici srpskim kraljevima, crkvenim velikodostojnicima, izginulim Srbima iz Prvog svetskog rata… Kleronacisti su ratovali i protiv mrtvih Srba, pa su uništavana mnogobrojna srpska pravoslavna groblja i kosturnice, mnoga groblja su preoravali posle rušenja spomenika, kako se nikada ne bi znalo gde su sahranjivani Srbi. Tako su posmrtne ostatke Banjalučkog Mitropolita Vasilija Popovića ustaše izvadile iz kapele na Petrićevcu kod Banja Luke, kapelu su srušili, a ostatke mitropolitove preneli na stočno groblje-mrcinište na Vlaškom Brijegu i tamo zakopali. To nisu bili pojedinačni slučajevi, širom “Lijepe njihove” vođen je pravi besomučni rat i protiv srpskih grobova. Izgleda da su papini podanici sa “tisućljetnom kulturom” doslovno shvatili reči srpskog pesnika A. Šantića: “I kad nam muške uzmete živote, grobovi naši boriće se s vama”.
nastavak sledi…
Ranko Gojković / Fond strateške kulture
Zabavni park Jasenovac
O tome da je srbocid sprovođen u potpunoj simfoniji svetovne i “duhovne” vlasti, to jest Pavelićevog režima i rimokatoličkog klira, postoje mnogobrojna neoboriva svedočanstva. Navešćemo reči dvojice Hrvata rimokatolika, bivših sveštenika tzv. Rimokatoličke crkve. Hrvatski književnik Đuro Vilović, kao bivši sveštenik tzv. RKC odlično je poznavao njeno unutrašnje ustrojstvo i rad sveštenika i fratara između dva rata, pa u svom delu “Krvava crkva” piše:”Hrvatski popovi i fratri, dali su ustaškom pokretu za vreme Jugoslavije nerazmerno više i izdašnije u gromornim besedama sa oltara, propovedaonica, ispovedaonica, konferencijskih stolova raznih crkveno-religioznih organizacija – nego se to bilo kakvim opipljivim dokumentima dade utvrditi. Taj je njihov ustaški rad širok i mnogostruk”.
Veliki istoričar Viktor Novak, ovako je okarakterisao tu simfoniju rimokatoličanstva i ustaštva:”Učestvovanje katoličke crkve u ustaškom pokretu dalo mu je pred širokim masama siguran izgled legitimiteta, ma i on sam, uz pomoć fašizma i nacizma, nikad ne bi osvojio… U svojim saznanjima o ustaštvu često ne možete razlikovati što je ustaško a što klerikalno, što je klerofašističko, a što katoličko. I strancu koji bi se našao u NDH za tih godina okupacije, moralo je biti jasno da se u toj NDH nije nitko, nijedna stranka, nijedan društveni red, nije toliko revnosno zalagao za ustaštvo kao katolička crkva”.
Poglavnik Ante Pavelić i “Ministar za bogoštovlje” Mile Budak, 3. maja 1941. godine potpisali su “Zakonsku odredbu o prelazu sa jedne vjere u drugu”, a tzv. RKC u NDH je prihvatila sve zakone o pokrštavanju, čak i primat države u tom procesu i već 15. maja kancelarija nadbiskupa Stepinca objavljuje cirkularnu poslanicu – “Odredbe Nadbiskupskog duhovnog stola u Zagrebu” – u kojoj se detaljno navode uslovi za pokrštavanje. O prejemstvu srbocida pod pokroviteljstvom Vatikana, ilustrativno nam govori biografija Đakovačkog i Sremskog biskupa Antuna Akšamovića. Ovaj rimokatolički velikodostojnik koji je dugo godina predavao “Hrišćanski moral”, od samog stvaranja NDH podredio se ustaškim načelima. Samo 12 dana po stvaranju NDH, 22.4.1941. godine, biskup Akšamović iznosi svoj politički stav u vidu zvaničnog akta: “Poklonstvena adresa biskupske konzistorije”, koji predstavlja svojevrsnu odu poglavniku Paveliću. Vrlo brzo na prostoru njegove biskupije dolazi do biološkog, kulturnog i duhovnog genocida nad Srbima.
Papa Benedikt XVII pred „moštima“ katoličkog dželata Alojza Stepinca (Foto: omiliya.ru)
I dok je klanje i pokrštavanje Srba u njegovoj biskupiji u punom jeku, na godišnjicu NDH rimokatolički propovednik morala uz odu poglavniku upućuje i naredbu za pokatoličavanje: “…Veliki Osloboditelj Hrvatskog Naroda udružen s Vođom Njemačkog Rajha i sa Dučeom susjedne Italije, nakon osam i pol stoljeća udara temelje uskrsnuloj Državi Hrvatskoj. Poglavnik naše mlade NDH i njezine oružane snage obnavlja duh hrvatskih vitezova u snažnom zovu: Za Dom spremni! Poglavnik zemaljskog vrhovništva obnavlja duh crkvenoga jedinstva u savremenom zovu: Natrag veri otaca! Jedinstvo je u katoličkoj crkvi!” Ovaj rimokatolički biskup na čijoj se duši nalazi hiljade prisilno pokatoličenih Srba, desetine porušenih pravoslavnih hramova i ko zna koliko ubijenih, od strane poglavnika Ante Pavelića dobio je “za predanu suradnju s državnom vladom u vjerskim pitanjima svoje biskupije” orden “Red za zasluge, Velered sa zvijezdom”. Hrvatski List od 3. maja 1943. godine donosi “dirljivu” zahvalnicu ovog profesora rimokatoličkog morala ustaškom poglavniku: “Ja gospodo ovu činjenicu naglašavam u tu svrhu, da izjasnim svoju radost, što Poglavar, nosilac državnog vrhovništva naše NDH u predstavnicima katoličke crkve vidi svoje pomagače”.
Treba odati priznanje ovom biskupu da bar nije bio hvalisavac, jer je teško oceniti da li je u bestijalnosti nad Srbima rimokatoličko sveštenstvo bilo pomagač ustašama ili su ustaše bili pomagači rimokatoličkom sveštenstvu. Ni posle sloma nacizma SPC nije bila u mogućnosti da zaceljuje strašne rane od ratnog pogroma, jer je i posleratna vlast činila sve da zabašuri stradanje srpskog naroda i njegove crkve. Iako je po završetku Drugog svetskog rata “Državna komisija za utvrđivanje zločina okupatora i domaćih pomagača u Beogradu” nepobitno utvrdila odgovornost Akšamovića za genocid i nasilna pokrštavanja, on je u Jugoslaviji mirno nastavio svoj posao biskupa i profesora morala. Ali to nije sve. Verovali ili ne, ovaj monstrum i u Jugoslaviji dobija orden!!! Đakovački biskup posle ordena od strane Pavelića, godine 1959 dobija orden i od Tita – Orden bratstva i jedinstva I reda! Vrhunski cinizam jeste, ali neočekivano nije – već smo pisali o volšebnim vaskrsnućima srbocida u najrazličitijim državnim tvorevinama.
“Blaženi” tzv. Rimokatoličke crkve, ratni zločinac, nadbiskup genocida Alojzije Stepinac, nadbiskup hrvatski, nije bio samo crkveni vođa nego i vojni vikar ustaške vojske, to jest, najveći vojni sveštenik ustaša i domobrana. To u prevodu znači da je Zagrebački nadbiskup kao vojni vikar vojske NDH, u ime pape upravljao crkvenim životom vojnih jedinica NDH, to jest vojska NDH je De jure predstavljala posebnu biskupiju “kroz koju djeluje sveta katolička i apostolska Kristova crkva” kako kaže kanon 368 tzv. Rimokatoličke crkve. “Blaženi” Stepinac je odobrio Ceceljin molitvenik “Hrvatski vojnik” za ustašku vojsku. U junu 1941. godine (u vreme kad je klanje Srba uveliko u toku), Stepinac postrojava pred Pavelićem celokupno biskupstvo ispred crkve svetog Marka u Zagrebu. “Blaženi” je služio i svečanu misu zadušnicu Juri Francetiću, vođi Crne Legije. Zista, kakva crkva, takvi i sveci.
Prekrštavanje. Stepinac u jednom pismu papi navodi da je ukupno 244. 000 ljudi prekršteno. Verovatno samo Kaptol i Vatikan znaju tačan broj, međutim, po nekim pokazateljima i podacima pojedinih visokih rimokatoličkih velikodostojnika, u kleronacističkoj NDH prekršteno je preko 350. 000 lica. Ako uzmemo u obzir da je oko 180. 000 Srba proterano u Srbiju i da ih je samo u Jasenovcu ubijeno više od 700. 000 kako je utvrdila Međunarodna komisija koja je suorganizator ove konferencije, možemo pouzdano utvrditi da su u NDH više od 1,5 miliona Srba bili žrtve samo zbog svoje pravoslavne vere i srpske nacionalnosti. Teško je naći istorijski pandan stradanja zbog vere, sličan golgoti srpskog naroda i SPC u NDH.
Stradanje SPC. Srbi su i u vreme Turaka, preživljavali svakojake zulume uz nabijanja na kolac, ali “udruženi zločinački poduhvat” tzv. Rimokatoličke crkve i ustaša koji su preživeli za 4 godine postojanja kleronacističke NDH, prevazilazi viševekovna stradanja pod Turcima. Već prvih dana stvaranja kleronacističke NDH, vlasti u Zagrebu su izdale strogo poverljivu tajnu naredbu područnim organima, da pravoslavni sveštenici i učitelji budu prve žrtve, tako da je njihov besomučan progon počeo odmah po proglašenju NDH.6 Na intervenciju Milana Nedića Nemci su reagovali kod vlasti NDH, pa je jedan broj srpskih sveštenika sa porodicama prebačen u Srbiju pre osnivanja logora Caprag.
Iz sačuvane dokumentacije jasno se vidi da su nemački oficiri u Zagrebu razgovarali o pitanjima srpskog sveštenstva i sa nadbiskupom Alojzijem Stepincem, koji im je potvrdio da tzv. Rimokatolička crkva odobrava proterivanje srpskog sveštenstva. Samo zahvaljujući vazalnom odnosu prema Nemcima, 4. juna 1941. godine na zajedničkoj sednici nemačkih i hrvatskih predstavnika, osnovan je Odbor za preseljenje pravoslavnih sveštenika u Srbiju. Zahvaljujući tome, jedan broj sveštenika SPC u kleronacističkoj NDH je preživeo. Pored logora Caprag kod Siska, kasnije su za srpsko sveštenstvo i članove njihovih porodica otvoreni i sabirni centri Koprivnica i Slavonska Požega.
Episkopi. SPC je na prostoru NDH imala dva miliona i trista hiljada svojih pripadnika, koji su živeli u 9 episkopija sa preko 1. 100 crkava i oko 800 parohijskih sveštenika. U 31 manastiru podvizavalo se preko 160 monaha. Već prvih meseci druge polovine 1941. godine, sva ta organizacija je bila potpuno uništena. U kleronacističkoj NDH je stradalo 5 srpskih episkopa, trojica su ubijena, dvojica podlegla od posledica mučenja. Mitropolit Dabrobosanski Petar Zimonjić, Episkop Gornjo-Karlovački Sava Trlajić i Episkop Banjalučki Platon Jovanović svirepo su ubijeni uz životinjsko iživljavanje, a Mitropolit Zagrebački Dositej Vasić (umro 1945) i Episkop Zahumsko-Hercegovački Nikolaj Jokanović (umro 1943) podlegli su u nedićevskoj Srbiji od posledica mučenja i zlostavljanja u NDH.
I kao što znamo, “duboko uvereni” papa nije se zaustavio samo na pretećim rečima – Vatikan je bio više nego značajan pokretač stvaranja kleronacističke NDH, a oko 1. 400 pripadnika rimokatoličke jerarhije učestvovalo je u fizičkom, verskom i duhovnom zatiranju Srba (Bernbaum – predstavnik SAD na sastanku Međunarodne komisije za istinu o Jasenovcu u Njujorku). Ovo kratko podsećanje je neophodno da bi se lakše shvatio Jasenovac i uopšte, srbocid u NDH tokom Drugog svetskog rata. Taj srbocid je u kleronacističkoj NDH obuhvatao biološki genocid, kulturni genocid i duhovni genocid, što je akademik Dinko Davidov nazvao “Totalni genocid”. U ovom referatu podrobnije ćemo pisati o duhovnom genocidu, ratu do istrebljenja protiv SPC, koji je sprovođen sa ciljem da se zatre istorijsko prisustvo i koreni srpskog naroda na srpskim teritorijama zapadno od Drine. Tako na samom početku bitisanja ove monstrum države stupa na snagu “Zakonska odredba o zabrani ćirilice”.
Istog dana objavljena je naredba da su svi pravoslavni stanovnici NDH obavezni da oko ruke nose traku sa slovom P. Potom 2. juna 1941. godine izlazi naredba o ukidanju “svih srpskih konfensionalnih pučkih škola i zabavišta”, a uskoro i naredbe o promeni imena mesta koja na bilo koji način podsećaju na srpski narod, njegovu veru i istoriju. (Srpska Mitrovica postala je Hrvatska, Srpske Moravice – Hrvatske Moravice, Sremski Karlovci – Hrvatski Karlovci, Srpsko Polje – Hrvatsko Polje, mesto Raskršće postalo je Križanje, Novo Obilićevo – Zvonimirovac, Njegoševac – Našički Antunovac, Gradinsko Karađorđevo – Tomislavovac itd.). Međutim, to nije sve, u ratu protiv SPC kleronacistička NDH je zabranila i naziv “srpska pravoslavna vera” pa je donela zakonski akt: “Ministarska naredba o nazivu grčko-istočne vere”. Tako se trećini stanovnika te monstrum države praktično zabranjuje pripadnost srpskom narodu. Donete su i uredbe kojima je ozakonjena pljačka svih crkveno-verskih i nacionalno-kulturnih institucija srpskog naroda5, a pošto su Hrvati ranije prihvatili srpski jezik kao svoj, “Državni ured za jezička pitanja” je bio zadužen za stvaranje “novogovora”.
Da je planski smišljena i sistematski sprovođena akcija protiv SPC i srpskog naroda bila bazirana na prethodnom sporazumu sa Rimskom kurijom, jasno se vidi i iz jednog akta Kongregacije za Istočnu crkvu u Rimu od 17. jula 1941. godine upućenog Zagrebačkom nadbiskupu. U ovoj Kongregaciji između ostalog piše, da u Rimu očekuju velike uspehe, „na obraćanju neujedinjenih (tj. pravoslavnih Srba u Hrvatskoj) u pokornost papi“, da je RKC zahvalna Zagrebačkom nadbiskupu na uspesima u dosadašnjoj njegovoj akciji na pokatoličavanju Srba, ujedno podstičući Stepinca i njegove biskupe da nastave rad na pravilnom razvoju katolicizma „pošto sada postoje tolike nade za o6paćanje nesjedinjenih.“ Ovaj akt je sastavljen u Rimu neposredno posle posete poglavnika NDH dr. Ante Pavelića papi Piju XII, u trenutku kad su srpski narod i SPC bili stavljeni izvan zakona.
Pavelić je tokom posete podneo papi iscrpan izveštaj o unutrašnjim prilikama u Hrvatskoj državi i smernicama hrvatske unutrašnje politike u sadašnjosti i budućnosti. Očekivanja navedena u Kongregaciji brzo su ostvarena u praksi, pa je ubrzo među pravoslavne Srbe u Slavoniji i Sremu rasturen jedan letak odštampan u “Biskupskoj tiskari” u Đakovu. U njemu stoji da po Hristovu naređenju treba da bude jedno stado i jedan pastir i da shodno tome treba sprovesti u NDH crkveno jedinstvo putem ponovnog sjedinjenja svih pravoslavnih sa RKC, s tim da je rimokatolički biskup u Đakovu već hiljade pravoslavnih primio u krilo rimokatoličke crkve. U letku se ističe da će pravoslavni Srbi jedino na ovaj način „moći ostati u svojim domovima“, i „dalje neće biti proganjani i ubijani, i osiguraće spas svojih duša.” Ova svestrana akcija na pokatoličavanju pravoslavnih Srba imala je za posledicu prelaz oko 240.000 pravoslavnih Srba u rimokatoličku veru.
KRVAVA CRKVA“ PROTIV CRKVE HRISTOVE (PRVI DEO)
„Krvava crkva“ protiv crkve Hristove (Prvi deo)
-“U Crvenoj Hrvatskoj (Srbija i Bugarska – Croatia Rubea) živi jedan narod ilirski, ili slovinski ili hrvatski” – Pavle Vitezović Riter1
-“U Hrvatskoj je samo jedan politički narod: hrvatski, u Hrvatskoj se ne priznaje nikakva srpska narodnost, niti srpsko ime.” (Ante Starčević)2
-“Saopćuje Vam se, da se grko-istočnjaci (Srbi) koji su prešli na rimokatoličku vjeru – smatraju Hrvatima te se kao takvi imadu upisivati u službenom postupku” – Akt Predsedništva
>> Pročitaj celu vest na sajtu Vaseljenska TV <<
vlade NDH upućen Ministarstvu unutrašnjih poslova.3
Ova tri citata plastično odražavaju činjenicu koja bi se mogla nazvati istorijskom konstantom, koja već skoro jedan milenijum odslikava odnos Vatikana prema Srbima kao pravoslavnom narodu. Od kako je Sveti Sava skinuo papinu krunu sa glave svog brata i venčao ga na pravoslavno kraljevstvo, strateška nit koja je u zavisnosti od okolnosti samo menjala svoju formu, bila je (i ostala) – borba protiv srpskog pravoslavnog naroda do istrebljenja.
Od brojnih Krstaških ratova koji su se više vodili protiv Pravoslavlja nego islama, preko knjige Croatia redivivaPavla Ritera Vitezovića štampane u Beču 1701. godine (po njegovoj šizofrenoj ideji, na ovim prostorima žive samo Hrvati, a Srbija i Bugarska se nazivaju crvenom Hrvatskom), njegovog duhovnog potomka Ljudevita Gaja, pa Ante Starčevića i pravaša, do Pavelića, Broza i Tuđmana – Vatikan je baštinio i svesrdno podržavao koncepciju velikohrvatske rasističke srbocidne ideje.
Jasenovac najcrnje srpsko stratište
Dakle, ksenofobna, rasističko-patološka ideja velike rimokatoličke etnički čiste Hrvatske – zahvaljujući pre svega Vatikanu – nadživljavala je sve države koje su propadale i rasističko “Hrvatsko državno i istorijsko pravo” kao feniks je uz logističku podršku Vatikana, oživljavalo sa istom silinom u novim državama, nezavisno od političkog i društvenog sistema. Srbocid se spremao i sprovodio kako u rimokatoličkoj Austro-Ugarskoj monarhiji i klero-nacističkoj NDH, tako i u komunističkoj Jugoslaviji.4 Na “Prvom hrvatskom katoličkom kongresu” održanom 1900. godine u Zagrebu, praktično su donete smernice klerikalnog delovanja za čitav XX vek, postavljeni su temelji za kleronacističku NDH u kojoj je ostvarena tako intimna simbioza ustaša i rimokatoličkog duhovenstva, da je apsolutno potrebno prilikom svakog pominjanja ove monstrum države koristiti termin koji je najbolje karakteriše – kleronacistička NDH.
Posle obaranja Konkordata u Kraljevini Jugoslaviji (zahvalnost za to dugujemo pre svega vladici Nikolaju Velimiroviću i otrovanom – po izjavi dr. Ksenofona Šahovića koji je vršio obdukciju – Patrijarhu Srpskom Varnavi Rosiću), zloslutna pretnja Srbima stigla je sa najvišeg mesta. Rimski papa Pije XII ovako je 17. decembra 1937. godine u zvaničnom glasilu Vatikana Osservatore Romano okarakterisao odbijanje Srba da prihvate Konkordat: “Doći će dan a voleo bih da to ne moram kazati, ali sam duboko uveren – doći će dan kada neće biti malen broj duša koje će zažaliti što nisu širokogrudo, velikodušno i aktivno primile veliko dobro kao što je ono, što je zastupnik Isusa Hrista nudio njihovoj zemlji…”.
Ante Pavelić i Alojzije Stepinac (Foto: Novosti)
Miraseva i ti u njoj!
Ne rekoše koja je crkva bolja, manje krvožedna i kulturnija!