Dvadeset godina od osvećenja crkve Boga ljubavi na Rumiji
1 min read
Paroh barski protojerej Jovan Plamenac
Priziv Svetog Jovana Vladimira je svevremen i on nas poziva da dođemo na planinu Rumiju i proslavimo dvadesetu godišnjicu osvećenja crkve Boga ljubavi – Svete Trojice na Rumiji“, kazao je za Radio Svetigoru sveštenik Jovan Plamenac, paroh barski, koji je u rumijskoj crkvi služio preko osamdeset liturgija i gdje je njegovo troje djece prije 30 godina krstio blaženog spomena Mitropolit Amfilohije.
Prota podsjeća da je ovim povodom, 31. jula, Svetu arhijerejsku liturgiju u ovoj svetinji služiti Njegovo preosveštenstvo Episkop dioklijski g. Pajsije, vikar Mitropolita crnogorsko-primorskog, kao i da će se na Rumiju krenuti u 7 časova ispred Sabornog hrama Svetog Jovana Vladimira u Baru.
Govoreći o dvadesetoj godišnjici ispunjenja predačkog zavjeta, kada su Barani u zavjetnoj litiji nakon rušenja ove svetinje u 16. vijeku, u Trojičindanskoj litiji sa krstom Svetog Jovana Vladimira, na Rumiju iznijeli dovoljno kamenja da se ova svetinja obnovi, otac Jovan je podsjetio da su crkvu, koja je „sletjela“ na Rumiju, osveštali blaženog spomena Mitropolit Amfilohije i episkopi Atanasije i Grigorije 31. jula 2005. godine.
Ovu nadaleko čuvenu svetinju, neprihvaćenu u jednom dijelu našeg podijeljenog društva, o kojoj se raspravljalo čak i u Evropskom parlamentu, otac Jovan naziva lakmus papirom crnogorskog društva, naglasivši da je na njenom slučaju, po onoj narodnoj, „svaka zvijer pokazala svoj trag“.
„Crna Gora se razdijelila na maloj rumijskoj crkvi“, kazao je otac Jovan, a izvještaji koje prota objavljuje nakon svetih bogosluženja u ovoj svetinji i fotografije radosnih lica sve većeg broja vjernika koji učestvuju u rumijskoj litiji i bogosluženjima, svjedoče da se viševjekovni trud sveštenstva i vjernog naroda isplatio.
Otac Jovan je podijelio sa slušaocima Svetigore i utiske koje nosi sa rumijskih bogosluženja i litija u kojima je učestvovao veliki broj vjernika, među kojima i oni poznati ali i oni Bogu poznati, rekavši da je jedno sigurno – sa Rumije, gdje je čovjek bliži Bogu, niko se ne vraća isti.
