Bizarna bespuća jadnog i čemernog “crnogorstva” i “patriotizma”

Piše: Vojin Grubač

Crnogorska politička i medijska scena stalno dobija nove ekskluzivne sadržaje.

“Nemoj kazati da Milu nosimo svakog dana na ruke 300.000”, od šverca cigareta, prenose Vijesti Skaj prepisku na koju je reagovao i predsjednik države Jakov Milatović tražeći “odlučan i neselektivam odgovor tužilaštva po ovom pitanju!

Đukanović i njegovi mediji su očekivano brzo reagovali s tvrdnjom da pretpostavljeni “grešnik” nije “luk jeo, niti mirisao”!

Koliko su nagrabili najmoćniji predatori, pitanje je sad

Na teme pljačke i korupcije u Crnoj Gori i ranije smo imali znakovite tvrdnje.

“Odbjegli crnogorski policajac Ljubo Milović samo na jednom računu je krajem 2020. godine imao 50 miliona evra, prenijeli su nedavno ovu vijest svi balkanski mediji.

Opet, krajem aprila 2020. godine, javnost je brujala zbog sljedeće informacije: “Poslanik opozicione Socijalističke narodne partije Srđan Milić rekao je u Skupštini Crne Gore da mu je glavni specijalni državni tužilac Milivoje Katnić kazao da je Svetozar Marović, bivši presednik Državne zajednice Srbija i Crne Gora, iznio u inostranstvo 400 miliona evra”!

Elem, ako je odbjegli crnogorski policajac samo na jednom računu imao 50 miliona evra, može se pretpostaviti da je Marović, koji je bio viši oblik političkog predatora, lako mogao iznijeti cijelih 400 miliona evra iz Crne Gore.

Dakako, odmah se postavlja pitanje, koliko su iz Crne Gore iznijeli jači i moćniji predatori od Marovića?

Posebno onaj koji je do juče bio na vrhu piramide po sili beskonačnog političkog i državnog uticaja?

Pet milijardi evra, kako šume “zli jezici” iza zavjese, ili koliko?

A što je najinteresantnije, svi ti koji se nalaze na spisku najbogatijih ljudi Crne Gore, u rasponu bogatstva od nekoliko miliona, preko desetina ili stotina miliona, do nekoliko milijardi evra su do juče tretirani od svoje političke pastve kao “najveći Crnogorci” i “najveće patriote”!?

Umjesto da su postali “domaći investitori”, oni su bili prosti pljačkaši

Sve ove informacije potvrđuju pretpostavku da Crnoj Gori od 2000. godine uopšte nisu bili potrebni nekakvi “strani investitori”.

“Veliki Crnogorci” koji su koristili državu kao nepotopljivi “nosač aviona”, pri čemu su “avioni” bili: cigarete, kokain i heroin, vrlo lako su mogli taj novac uložiti u ekonomiju Crne Goru.

Mogli su od “svog” novca napraviti cijeli autoput, ali i škole, bolnice, nove puteve, fabrike, moćne pomorske i avio-kompanije, hotelske komplekse, ali nisu.

Odlučili su da taj novac odnesu iz Crne Gore, i vjerovatno ga ulože u druge države koje ne nose ime: Crna Gora.

Novac kojeg su nagrabili će svakako biti nečiji plijen, najvjerovatnije najjačih bjelosvjetskih predatora.

Vidjeli smo kako je “ruskim milijarderima” poslije početka rata u Ukrajini Zapad zarobio stotine milijardi dolara imovine na računima, zatim jahte, preduzeća, nekretnine, sve što su mogli!

Isto će se desiti i crnogorskim multimilionerima koje njihovi politički i medijski krugovi štite propagandnim floskulama kako se radi o “borcima protiv malignih uticaja s Istoka”! Nije valjda, baš ” borci”?

Ipak, red je da se podsjetimo jednog važnog primjera vezanog za naše podneblje.

Naime, poznata balkanska, korupcionaška afera Telekom je imala svoj epilog pred sudovima SAD u decembru 2011. godine kada se desila drakonska sudska presuda.

Na osnovu te presude, “Dojče telekom” i njegova filijala “Mađar telekom” platili su 95 miliona dolara kazne američkom Ministarstvu pravosuđa i Komisiji za hartije od vrijednosti (SEC) „zbog dokazanog podmićivanja zvaničnika u Makedoniji i Crnoj Gori“.

Dakle, tih 95 miliona dolara nije otišlo oštećenim državama: Crnoj Gori i Makedoniji, već SAD. Lijepo!

Slično će se desiti kada se zaplijene tajni računi bivšeg državnog establišmenta Crne Gore.

Otiće opet nekim drugim državama, naravno!

Mada, na račun odštete zbog surovih uslova življenja pod svirepim režimom Đukanovića, red bi bio da se sav popljačkani novac crnogorskih oligarha vrati narodu i državi Crnoj Gori.

Jer, odlično znamo da se za vrijeme višedecenijskog beskrupuloznog korišćenja Crne Gore kao platforme za lično bogaćenje, iz nje iselilo preko 150.000 stanovnika a država i narod dovedeni na rub egzistencijalnog opstanka.

Cijena koja se mora platiti za to razaranje države i razganjanje naroda, mora biti visoka.

I da konstatujemo, krupni crnogorski kriminalci iz redova visokih činovnika su imali ogromni novac da ga ulože u crnogorsku ekonomiju, da građani Crne Gore možda žive najbolje na Balkanu, da se nigdje ne sele iz države ali im to na pamet nije padalo.

Tako se završava bizarna priča o njihovom jadnom, čemernom i izvikanom “crnogorstvu” i “patriotizmu”!?

Na tapetu se moraju naći propagandisti, zaštitnici pljačke države

Ukoliko se napokon stvori pravna država, čak i u naznakama, u fokusu javnosti i tužilaštva moraju biti svi oni koji su zakuvavali političku situaciju u Crnoj Gori da bi prikrili pljačku države u ogromnim razmjerama.

Dakle, oni likovi i organizacije koje su decenijama održavali na vlasti zločinački politički sistem Đukanovića.

Svi mediji i NVO koji su bili u službi starog sistema, njihovi šovinistički orjentisani: novinari, publicisti, kolumnisti, propagandisti, ali i politolozi, političari i analitičari iz okruženja Crne Gore su bili dio tog zlog, ekstremističkog sistema, za što su dobijali ogromne napojnice.

Javnost je davno upoznata s enormnim sumama novca koje su legalno dobijali propagandisti poput Darka Šukovića i Tamara Nikčević, likova koji su svojim ultrašovinizmima i bjesnilom dizali medijsku prašinu da bi se prikrila razbojnička suština vlasnika države.

Međutim, šta je sa ostalima? Kolike su honorare za svoje njištanje i đipanje dobijali vrli “nacionalni penzioneri” Crne Gore iz “oblasti kulture”, ostrašćeni “profesori” tzv. FCJK za svoj politički ekstremizam, raznorazni istoričari koji su “promijenili kape” upucavajući svoje rane naučne radove u korist “ideologije mržnje” koja je bila potrebna Đukanoviću?

Koliko je za ideološko ludaranje bačeno novca likovima iz “okruženja”, na primjer: Draganu Bursaću, Vuku Draškoviću, Dinku Gruhonjiću, Nenadu Čanku, i desetinama sličnih šegrta đavola!?

Jer, svi oni su voljeli Crnu Goru kao Džek Trbosjek svoje žrtve i odlično znali da im “gazde operišu” sa stotinama miliona evra tako da je bilo kakva suma honorara koju dobiju, čak ona vrlo krupna, ipak bila sitniš sa stola za kojim su se igrale krupne igre u kontejnere kokaina, cigareta, heroina.

Đukanović je srušen kao i njegov DPS sa satelitima, ali je ostala ogromna finansijska moć bivšeg sistema i pogani mediji kojima su na usluzi desetine i stotine propagandista i kolumnista koji i dalje “vedre i oblače” na medijskom nebu Crne Gore.

To se i sada odlično vidi kroz par primjera.

Mladi predsjednik države Jakov Milativić svakodnevno dobija medijska koplja od njih za sve što uradi ili izjavi.

Najteže uvrede sadašnjem premijeru Abazoviću, koje traju skoro tri godine, du dio bizarnih standarda tih medija.

Kao i uporno targetiranje budućeg premijera Spajića i ukazivanje kako da formira Vladu, ko može a ko ne smije ući u nju.

Svima je jasno da ključni tumor države čine bivši bogati vlastodršci koji su temeljno popljačkali Crnu Goru, dok njihovi mediji i nevladine organizacije predstavljaju glavne nosioce toga jedinstvenog malignog uticaja.

Na kraju, postavlja se pitanje: zbog čega država i dalje iz budžeta plaća finansiranje Đukanovićevih propagandista koji su se “udomili” u status “nacionalnih penzionera” ili su se “ulegli” u FCJK koji uopšte nije fakultet već kružok pomamljenika i oblik formalnog prikrivanja jarosnih nosilaca mržnje i animoziteta?

Humano i korisno bilo skinuti ih sa državne grbače, pa neka ih iz svog džepa finansiraju multimilioneri kojima i dalje vjerno služe.

Ili i dalje imamo namjeru da se igramo žmurke?