Bal britanskih vampira – od Emila Hahe do kneza Pavla

Piše: Vojin Grubac

Puč kojeg su organizovali Britanci u Beogradu 27.marta 1941.g. prilikom svrgavanja kneza Pavla, zvanični London je pravdao moralnim razlozima. Prije puča, knezu Pavlu su stizala kvazimoralna uputstva iz Londona i Vašingtona, po kojima je Kraljevina Jugoslavija morala da zarati sa Hitlerom zbog časti, pa makar taj rat trajao tragično i kratko. Dakako, o časti i moralu, knezu Pavlu su govorili Anglosaksonci- kod kojih pitanje političkog morala nikada nije postojalo, jer su moralne ništice. Oni su u svakoj istorijskoj situaciji izdizali svoj interes iznad moralnih normi, i to je prvi dio teme ovog teksta. Drugi dio teksta govori o anglosaksonskom negiranju žrtve naroda, srpskog i jugoslovenskog, te pripisivanju “moralne dimenzije” u aktu puča Simovića- svom novcu, svojim plaćenicima…

Nemoralan odnos prema Čehoslovačkoj

Na kakve nemoralne postupke su bili spremni Britanci i Francuzi najočiglednije su prodemonstrirali u Minhenu 29. septembra 1938. g. Tada su premijeri britanske i francuske vlade, Nevil Čemberlen i Eduar Daladje, potpisali Minhenski sporazum sa Njemačkom i Italijom, po kojem je Sudetska oblast Čehoslovačke pripala nacističkoj Njemačkoj. Na tom sastanku Česi uopšte nisu prisustvovali, jer im to učesnici skupa nisu dozvolili. Kada se poslije te bruke britanski premijer Čemberlen vratio u London, on je saopštio Donjem domu: „Gospodo, ja sam donio mir našoj generaciji.“ Ukratko, davanjem nezasitom Hitleru teritorija drugih država- zvanični London je smatrao da je donio mir generacijama Britanaca, a generacije Čeha nisu ga uopšte interesovale, pa se svirepi scenario produžio…

Kroz skoro pola godine, 15. marta 1939.g. patnja Češke se pretvorila u košmar i tragediju, koja je postavila žig srama na Francuze i Britance. Naime, na taj dan je Hitler pozvao predsjednika Čehoslovačke Emila Hahu u Berlin i hladnokrvno mu predložio na potpis dokument o bezuslovnoj kapitulaciji njegove države. Hitler je otvoreno prijetio da će Prag biti sravnjen sa zemljom, a Češka brutalno pregažena.

Predsjednik Čehoslovačke je tom prilikom imao srčani udar, ali su ga njemački ljekari ljekovima držali pri svijesti sve dok nije potpisao dokument kojim je- čast Češke likvidirana, skupa sa njenim narodom koji je odletio u tragediju.

Iako je Čehoslovačka imala sklopljen odbrambeni savez sa Francuskom i SSSR, niko joj nije pomogao. Francuska je htjela reagovati samo ako joj pomoć pruži Britanija, a Britanija je to odbila, smatrajući da je britanski interes daleko iznad moralnih kodeksa i pitanja Češke i njenog naroda. SSSR je pokazao namjeru da pokrene trupe i interveniše, ali se tu ispriječila Poljska koja je već halapljivo uzela dio čehoslovačke teritorije. Poljska nije dozvolila SSSR- u da njegova armija pređe preko njene teritorije, već su čak SSSR- u zaprijetili ratom ako išta pokuša u tom smislu.

Dva dijela Čehoslovačke su se odvojila od Češke- Slovačka, koja je postala marionetska država Rajha, i tzv. Karpatska Ukrajina koju su potom anektirali Mađari. Češka, tada peta vojna sila u Evropi, je okupirana nacistima i brutalno opljačkana, čime je Hitler iznenada ojačao ratne “bicepse”. Zapad je ćutao, priče o moralu nije bilo. Britanci su popovanje o moralu ostavili po strani, da bi ga podigli na nivo obaveze kroz dvije godine u odnosu prema Kraljevini Jugoslaviji i knezu Pavlu.

Obraz pred Francuzima i bježećim Britancima?

Knez Pavle je odlično znao šta se desilo Čehoslovačkoj, kada je kroz dvije godine u teškim momentima za narode Jugoslavije odlučio da podrži sporazum sa Hitlerom. Sigurno je sebe projektovao na mjesto Čehoslovačkog predsjednika Emila Hahe koji, izdat od Francuza i Britanaca, pod srčanim udarom, dok ga nacistički ljekari održavaju u životu, potpisuje bezuslovnu kapitulaciju- da Prag ne bi bio sravnjen sa zemljom.

U vrijeme kada se knez Pavle odlučio za potpisivanje pakta, Francuska je već bila devet mjeseci okupirana nacistima, tako da je on bio u goroj strateškoj poziciji nego osramoćeni predsjednik Čehoslovačke. Naime, Hitler je napao na Francusku 10. maja 1940.g. i rat je završen francuskom kapitulacijom kroz šest nedjelja – 22. juna 1940. Ono što je interesantno iz tog perioda je način na koji su Englezi pobjegli iz Francuske, i kako su poslije bjekstva dočekani u svojoj zemlji. Naime, u toku bitke za Denkerk, u operaciji Dinamo, desilo se masovno bjekstvo snaga Britanskog ekspedicionog korpusa, i manjeg dijela francuskih jedinica, preko Lamanša. U toj operaciji je za devet dana evakuisano 338.226 britanskih i francuskih vojnika. Operacija je trajala je od 27. maja 1940. godine do 3. juna 1940. godine.

Ako pogledate datume, vidjećete da je bjekstvo Britanaca počelo sedamnaest dana poslije napada Hitlera na Francusku, a završeno devetnaest dana prije kapitulacije Pariza. Tačnije, Britanci su izdali Francuze i pobjegli usred bitke, ostavivši Hitleru svo teško naoružanje na obali mora! Britanska štampa je tu evakuaciju iz Denkerka ocijenila ovakvim naslovima: „Katastrofa koja se pretvorila u trijumf”! Čerčil je 5. juna izjavio u Donjem domu: „Moramo strašno da pazimo da ovo spašavanje ne smatramo pobjedom. Ratovi se ne dobijaju evakuacijama.” Kasnije je Čerčil uspeh operacije okarakterisao kao čudo, a potom spektakl vojnog bjekstva Britanaca ponovio u Grčkoj.

Naime, napad Hitlera na Grčku se desio 7. Aprila, jedan dan poslije napada nacista na Kraljevinu Jugoslaviju. Britanski vojni kontigent, koji je iskrcan u Grčku samo da bi provocirao Hitlera, je počeo sa povlačenjem i bježanjem iz Grčke već 19. Aprila, jedanaest dana poslije napada Hitlera. Od 62.000 britanskih vojnika na ostrvo Krit je evakuisano čak 53.000 vojnika, a Grčka je kapitulirala 30. Aprila 1941. godine.

Slavljenje bjekstva iz Denkerka

Kada je knezu Pavlu Čerčil predlagao da Kraljevina Jugoslavija otpočne rat protiv Hitlera, knez je odlično znao šta su Britanci uradili u Denkerku i u Minhenu. Logično je ocijenio da je iskrcavanje Britanca u Grčkoj sa mnogo manjim silama, i na mnogo težem mjestu nego u Francuskoj, bila samo podla politička igra. Predlog Čerčila da Jugoslovenska kraljevska vojska napusti Sloveniju i Hrvatsku, te da otpočne povlačenje preko Albanije, gdje se trebala spojiti sa armijom Grčke u cilju otvaranja novog Solunskog fronta, knez Pavle je ocijenio kao želju Britanaca da se Jugoslavija baci u provaliju.

Ako višemilionska francuska armija, koja je uz podršku Britanaca bila brojnija od Hitlerove armije, i dodatno snažnija po svim aspektima vojne tehnike, osim u avijaciji, nije mogla da se odupre Hitleru, šta su tada mogli da urade Grci i Srbi osim da se bace u ralje zvijeri?! Knez Pavle je odlično tumačio “moralne norme” Britanaca, koje su mu je London pripodnosio, i svu podlost njihove politike.

A moralne norme Britanaca tog vremena najbolje pokazuju slavlje poslije bjekstva iz Denkerka, na šta se obavezno treba osvrnuti! O tom događaju, istoričari pišu ovako:”Nešto malo pred zoru 4. juna 1940, Denkerk je napustio poslednji brod. Uskoro zatim su njemačke trupe ušle u teško oštećeni grad. Završena je operacija Dinamo – prva kombinovana operacija sva tri vida oružanih snaga. U Njemačkoj su slavili zbog pobjede, iako su Britanci uspjeli da se izvuku. Ni u Engleskoj veselje nije izostalo, zbog povratka vojnika. Niko nije očekivao spašavanje ovakvih razmjera. Muzičari su neprekidno svirali pesmu: „Evo naših heroja“. Ljudi su, kličući, stajali kraj ivica puta od Dovera do Londona. Kasnije je Montgomeri o ovome izjavio: „Sjećam se kako sam bio bijesan kad bih ugledao britanske vojnike kako se šeću naokolo sa šareno izvezenim znakom na rukavu-“Denkerk”. Mislili su da su heroji, a to je bilo i mišljenje građana.“

Poslije svega ovoga, ove slavljeničke bruke, postavlja se pitanje kada je riječ o moralu i principima- Zašto se britanski političari, vojnici, admirali i generali, koji su pobjegli pred Hitlerom iz Francuske, u Denkerku nisu držali maksime: “Bolje grob, i bolje rat…”, nego su je plasirali u Beograd poslije devet mjeseci, organizujući puč u režiji srpskih generala i probranih plaćenika.

Anglosaksonci protiv logike, smisla i kneza Pavla

U želji da Kraljevinu Jugoslaviju natjeraju u rat protiv Hitlera, od kojeg su sami bježali glavom bez obzira- jer ih je Hitler jurio gdje god bi se pojavili, Britanci su pogon stavili sve. Na Kraljevinu Jugoslaviju se obrušio: diplomatski pritisak i lične prijetnje, propagandni rat, ubacivanje agenata, podmićivanje političara i oficira, spremanje obimnih terorističkih akcija, napominjanje da britanski bombarderi mogu udariti po vitalnim objektima Jugoslavije… Osim toga, knez Pavle je bio upoznat da je armija nespremna, da SAD, SSSR i Britanija ne namjeravaju slati vojnu pomoć, te da su hrvatski i slovenački političari protiv tog rata, što znači da bi protiv Hitlera eventualno ratovalo samo pola Kraljevine Jugoslavije.

O unutrašnjim dilemama kneza Pavla, pred odlazak na sastanak sa Hitlerom, svjedoči dio pisma koje knez svojevremeno poslao svojoj tašti, velikoj vojvotkinji Jeleni Vladimirovnoj: ”Čitavo vreme koje je tada bilo preostalo proveo sam pokušavajući da ubedim Mačeka i Kulovca (vodeći hrvatski i slovenački političari) da promene stav (tj. da se opredijele protiv pakta sa Hitlerom). Predsednik vlade bio je na mojoj strani, ali svi moji napori su bili uzaludni. Prema tome, bio sam suočen sa sledećim problemom: ili da potpišem pakt, ili da izgubim Hrvate i Slovence s kojima sam postigao pomirenje- i tako pocepam državu kojoj sam, da tako kažem, bio staratelj u ime svog Kralja.

Da bih Vam pokazao kako je moj lični položaj bio težak, ispričaću Vam šta mi se tada dogodilo s jednim od vođa opozicije (Mišom Trifunovićem). On mi je rekao, trljajući ruke, da ću ako potpišem pakt biti proglašen pristalicom Nemačke, a ako ga ne potpišem: – Mi ćemo reći da ste nas gurnuli u rat zbog one vaše žene Grkinje!”

Podmićivanje političara i terorističko planiranje

Da pojasnim, spomenuti radikal Mišo Trifunović, koji je prijetio knezu Pavlu da će biti kriv u svakoj varijanti, je bio na platnom spisku Londona, i svojom opaskom knezu Pavlu samo prodemonstrirao- anglosaksonsku podlost tog vremena: svirepu, podmuklu i razarajuću!

Zajedno sa Milošem Tupanjinom, koji je bio iz Zemljoradničke stranke, sačinjavali su plaćeni politički dvojac koji je, osim pripreme puča, bio zadužen i za planirane terorističke akcije. O njihovom angažmanu, 26 marta, dan prije puča, specijalni Čerčilov obavještajac Tejlor upućuje ovaj telegram Londonu: “Treba da i dalje da radimo na pripremanju puča… Kao drugu liniju akcije, preko Tupanjanina i Trifunovića, nastojimo da pripremimo demoliranje vitalnih komunikacija: blokadu Dunava, rušenje železničkog mosta kod Maribora, rušenje mosta preko Save kod Beograda, demoliranje železničke pruge Niš-Caribrod i rušenje mosta kod Velesa”.

Dan poslije izvršenog puča, šef operacija SOE (britanske obaveštajne službe) u Jugoslaviji Hju Dalton, šalje telegram na ruke Vinstonu Čerčilu ove sadržine: „Otkako sam preuzeo SOE u Jugoslaviji potrošili smo najmanje 100.000 funti sterlinga. Novac je, uglavnom, otišao na finansiranje Zemljoradničke stranke i ostale vidove podmićivanja uključujući i nagrade za povremene manje sabotaže. Uspjeli smo da obrazujemo i rezervni fond od šesnaest miliona dinara koji bi se koristio u slučaju da uputnice iz Londona ne mogu da budu dostavljene. Mislim da smo dobili dobru protivvrednost za uloženi novac! Ponosim se rezultatima koje, u velikoj meri, smatram Tejlorovom zaslugom i zaslugom njegovih glavnih pomagača – poručnika Mastersona i Beneta.“

Konstatacija Daltona, upućena Čerčilu, da je pučem Simovića i plaćenika- Britanija “dobila dobru protivvrijednost u odnosu na uloženi novac”, govori sve! Za uloženi novac u plaćenike London je dobio sigurni napad Hitlera na Kraljevinu Jugoslaviju, njeno masakriranje i čerečenje. Planiranim zločinom nad Jugoslavijom, Čerčil je dobio protivvrijednost u smislu- određenog smanjenja njemačkog pritiska na Britaniju, kao i snižavanje aktivnosti njemačkih bombardera. Cijena u vidu prženja Jugoslavije, sa svim njenim žrtvama, ga nije mnogo interesovala. Ali je zato, poslije puča, budućim jugoslovenskim pokojnicima i Hitlerovim robovima, (prema informaciji koju prenosi agencija SRNA 27. marta 2013 g.) Čerčil uputio ciničnu poruku ove sadržine: “Jugoslovenski narod je danas pronašao svoju dušu i izabrao sveopštu pravdu i carstvo nebesko“.

Za tu žrtvu jugoslovenskog naroda, u ime te “sveopšte pravde i carstva nebeskog”, Čerčil je na kraju rata poslao zahvalnicu u vidu nezaboravnog poklona- stravičnog bombardovanje gradova u Srbiji i Crnoj Gori, sa masovnim uništavanjem civilnog stanovništva. Dakako, postavlja se pitanje, a zašto je tako bilo? Zar je to zahvalnost Srbima i Crnogorcima “za pronalazak duše i sveopšte pravde”, koja je obećana ukoliko dođe do rušenja pakta Kraljevine Jugoslavije sa Hitlerom? Odgovor na to pitanje je jako prost, jer su ga anglosaksonci potom objasnili!

Puč su izveli plaćenici- a ne vi, Srbi i Jugosloveni

Da bi se taj apsurd objasnio, pozvaću se na tekst Miodraga Jankovića i Veljka Lalića, objavljenog 6. januara 2007. g. u Večernjim novostima, pod naslovom “Iza puča – Englezi!” U tom tekstu se nalazi sledeći neophodni dio dokumentacije:”U Arhivu kneza Pavla nalaze se mnoga pisma ser Sesila Perota, vaspitača kralja Petra Drugog, koji 12. januara 1977. godine održao predavanje na temu: „Zalazak jedne dinastije“ (Karađorđevića).

Ser Perot je kazao: „Krajem marta 1941. navratio sam do mog starog univerziteta u Kembridžu. Tu u društvu mojih ranijih profesora i kolega, poveo se razgovor o državnom udaru u Beogradu. Nekoliko od prisutnih nastavnika izjavilo je: „Nisu Jugosloveni izvršili puč, nego mi“. Upitao sam, ko su „mi“? Odgovor je glasio: „Mi, SOE, ili britanska tajna služba pod upravom ministarstva za psihološko ratovanje.

Krajem 1941.g. Siton Votson, britanski profesor univerziteta, reći će to isto, ali preciznije: „Mi smo smo ulazak Jugoslavije u rat platili pola miliona funti, pa ne dugujemo Srbima ništa.“

Tako su Jugosloveni i Srbi “lagano otkačeni” kao narodi koji na osnovu toga puča imaju neke političke i istorijske privilegije, koje su im po moralnom kodeksu sledovale.

Ukratko, Britanci i SAD su zaključili da su oni 27.marta 1941.g. oborili pakt sa Hitlerom, sa svojim novcem i svojim plaćenicima, a to što su plaćenici bili neki Srbi, to se ne računa. To što je takav potez značio siguran masakr srpskog i crnogorskog naroda, i neizbježna stradanja ostalih naroda Jugoslavije, koji se ne bi desili bar do kraja 1943.g. da knez Pavle nije oboren, se ne računa!

Predah od nekoliko godina, za spas života civila Jugoslavije se ne računa!? Računao se samo svoj anglosaksonski novac i svoji anglosaksonski plaćenici!?

U anglosaksonskim očima, oni pojedinci koji su izveli puč- naravno da nisu patriote, srpske i jugoslovenske, niti antifašisti i antinacisti- već njihovi plaćenici, kojima je groš cijena. Eto, to je bila ta „trgovina moralom“ tog momenta, u anglosaksonskoj varijanti.

Zato Čerčilom poklič poslije puča Simovića : “Jugoslovenski narod je danas pronašao svoju dušu i izabrao sveopštu pravdu i carstvo nebesko“, izgleda neobično perverzno.

Taj poklič iz Londona, danas ima realni istorijski eho ove sadržine: “Pučem Simovića, britanski narod je našao svoj interes kroz sveopštu nepravdu prema Kraljevini Jugoslaviji i knezu Pavlu, kroz stotine hiljada Srba i Jugoslovena koji su se poslije zločina Hitlera i njegovih satelita, kao i anglosaksonskog bombardovanja srpskih, crnogorskih i jugoslovenskih gradova i civila- preselili na carstvo nebesko”!